بررسی میزان تاثیر تحریک الکتریکی اعصاب اندام تحتانی بر روی پارامترهای رفلکس h وموجf

در این پژوهش هدف اصلی ما بررسی اثرات تحریکات الکتریکی روی میزان تحریک پذیری نورون های حرکتی آلفا بوده است که برای این منظور از شاخص های ارزیابی الکتروفیزیولوژیک نظیر پارامترهای رفلکس h و موج f استفاده کرده ایم. این آزمایش روی 10 نفر مرد سالم غیرورزشکار و بدون هر عارضه نورولوژیک با میانگین سنی 25.6+4.4 سال و 3 بیمار مرد همی پلژی اسپاستیک با میانگین سنی 65.33+ 6.32 سال انجام شد، که در هر گروه اولین جلسه بعنوان کنترل و جلسه دوم بعنوان جلسه آزمایش اصلی محسوب می شد. در پروتکل آزمایش ،تحریکات الکتریکی tens با فرکانس 99 هرتز و پهنای پالس 250 میکروثانیه،به مدت 30 دقیقه روی عصب پرونئال مشترک (c.p.n ) اعمال شده و سپس به ترتیب در سه مرحله یعنی بلافاصله بعد از اتمام تحریکات ،5 دقیقه بعدو 10 دقیقه بغداز اعمال تحریکات ،رفلکس h و موج f از عضله سولئوس ثبت شده و پارامترهای آنها با ثبت اول که قبل از اعمال تحریکات انجام شده بود،مقایسه گردید. در نهایت بعد از اعمال تحریکات tens نتابج زیر بدست آمد:1 در اثر تحریکات الکتریکی tens در افراد سالم،میانگین دامنه قله به قله رفلکس h و موج f هر دو کاهش معنی داری پیدا کردند. (p<0.05) 2 بعد از اعمال تحریکات فوق در افراد سالم،شاخص های ............. هر دو کاهش معنی داری را نشان دادند. (p<0.05) 3 متعاقب اعمال تحریکات الکتریکی tens در افراد سالم،میانگین زمان تاخیر رفلکس h و موج f هر دو افزایش معنی داری پیدا کردند. (p<0.05) 4 در بیماران اسپاستیک نیز مشابه افراد سالم میانگین دامنه قله به قله رفلکس h و موج f هر دو کاهش قابل توجهی پیدا کرد و شاخص های .............. نیز هر دو کاهش یافت و میانگین زمان تاخیر رفلکس h و موج f افزایش قابل توجهی را نشان داد. همچنین در بیماران فوق با توجه به کاهش دامنه رفلکس h و موج f و کاهش شاخص های ............ که همگی جزء شاخص های الکتروفیزیولوژیک ارزیابی اسپاستی سیتی محسوب می شوند، می توان نتیجه گرفت که متعاقب اعمال تحریکات tens میزان اسپاستی سیتی کاهش پیدا کرده است . مکانیزم های احتمالی مسئول کاهش دامنه رفلکس h و موج f متعاقب اعمال تحریکات tens در هر دو گروه افراد سالم و بیماران اسپاستیک شامل : افزایش آستانه بکارگیری واحدهای تیپ i مربوط به عضله سولئوس ، افزایش مهار پری سیناپتیک فیبرهای ia و افزایش فعالیت مهادی سلولهای رنشاو می باشد. همچنین در بیماران اسپاستیک ممکن است تحریکات tens بطور غیر مستقیم روی حساسیت گیرنده های دوک عضلانی از طریق تاثیر روی نورون های حرکتی گاما اثر بگذارد و با کاهش حساسیت این دوکهای عضلانی باعث کاهش اسپاستی سیتی شود. در نهایت نتیجه می گیریم که اعمال تحریکات الکتریکی tens باعث کاهش تحریک پذیری نورون های حرکتی می شود و در بیماران اسپاستیک که دارای افزایش تحریک پذیری نورون های حرکتی می باشندمی توان از این تحریکات بعنوان یک روش درمانی موثر برای کاهش اسپاستی سیتی استفاده نمود.